Onze belastingadviseur loopt niet weg voor lastige onderwerpen 

Niels Huber (Boon Edam) onderhoudt al ruim tien jaar een zakelijk-vriendschappelijke band met zijn fiscaal adviseur. ‘Als je elkaar lang kent, kun je in lastige situaties beter schakelen.’  

‘Bij ons familiebedrijf – het is eigenlijk een mini-multinational – valt de belastingexpertise onder de financiële afdeling. Onze externe fiscaal adviseur heeft voornamelijk contact met de CFO, maar er is ook een nauwe lijn met de dga. Misschien ben ik wel een controlfreak, maar ik probeer het fiscale zelf ook te snappen. We zien elkaar twee keer per jaar en meerdere keren per jaar hebben we contact, afhankelijk van wat er speelt. 

Onze relatie zou ik als zakelijk-vriendschappelijk willen omschrijven. Ik zit niet met mijn externe adviseurs in de kroeg, maar het is ook niet zo strikt zakelijk dat alles heel formeel is dichtgetimmerd en dat we heel afstandelijk zijn. Je hebt elkaar nodig en als je op een respectvolle manier met elkaar omgaat, dan hou je dat het langste vol en kun je het meeste met elkaar bereiken. We zitten al dertig jaar bij hetzelfde advieskantoor. Het onderhouden van zo’n relatie vergt van twee kanten inspanning. Het geheim van zo’n langdurige relatie? Alles goed met elkaar bespreken, ook wrijvingen uitspreken en gewoon professioneel met elkaar omgaan. Dat we ruim tien jaar samenwerken met onze belastingadviseur zegt veel over de wederzijdse loyaliteit. Als we ieder jaar een andere adviseur zouden krijgen, zou de samenwerking weleens een stuk korter kunnen worden. Met veel wisselingen moet je ook steeds van alles opnieuw uitleggen en dat willen we niet. Onze adviseur kent onze business, dat is belangrijk. 

Rapportcijfer voor mijn belastingadviseur: zeer tevreden

Fiscaal gezien ben ik zelf heel basic, persoonlijk vind ik het niet het meest aantrekkelijke onderwerp. Ik weet wat er belastingtechnisch op hoofdlijnen speelt. We vertrouwen onze adviseur, maar nemen niet alles blindelings over. Ik wil graag begrijpen waar het om gaat en wat de effecten zijn van een bepaald advies. Het is misschien juist goed dat de fiscaliteit niet mijn expertise is, dan kan ik met de juiste vragen komen voor mijn adviseur. Ik blijf met de voeten op de grond en spreek mijn adviseur met gezond boerenverstand aan, met pragmatisme. 

Als ondernemer hebben we te maken met veel internationale zaken. Brexit, het UBO-register, een schip dwars in het Suezkanaal, chip-tekorten. En de oorlog in Oekraïne, waardoor we na twintig jaar aanwezigheid in Rusland in twintig weken tijd een vestiging moesten sluiten. De belastingadviseur moet ons daarin zo goed mogelijk begeleiden en ook onze situatie begrijpen. We moeten met elkaar de balans vinden wat fiscaal en bedrijfsmatig verstandig is. Hoe beter je elkaar begrijpt, des te sneller kom je tot een oplossing. Als je elkaar langer kent, kun je in dit soort situaties ook beter schakelen. 

Als er moeilijke fiscale onderwerpen spelen, dan draaien we er niet omheen. Onze adviseur loopt daar niet voor weg. Zij heeft altijd het geduld mij te woord te staan, ook al zie ik sommige dingen niet zitten. Ze zegt dan: ‘Dit is wetgeving, u moet er wel aan voldoen.’ En dan legt ze het nog weer eens uit. 

Fiscalisten moeten wel inzien dat de wereld niet alleen uit fiscale systemen bestaat. Zo’n beroepsdeformatie is niet goed. Ik verwacht dat mijn adviseur het brede spectrum kent, ook buiten het fiscale. Maar die kennis heeft ze gelukkig en daarover adviseert ze ook.’